مطبوعاتی که دیگر مطبوع نیست…

سمیه کرمانی

🔹اینها را با تمام وسعت قلبم برای عزیزترین وابستگی ام در جهان می‌نویسم . اوایل هفته روز جهانی مطبوعات بود و من به عنوان یک فعال رسانه دیگر خوشحال نیستم. با خود می‌اندیشیدم که دقیقاً روز کدام مطبوعات است؟ مطبوعات در سخت ترین شرایط خود قرار دارد. در بحرانی که چندین سال است آغاز شده و انگار قرار نیست تمام شود. هرچقدر تحمل می‌کنیم این روزگار عبور نمی‌کند که هیچ هر دم از این باغ بری می‌رسد.

🔹مجمع عمومی‌سازمان ملل متحد در ۲۰ دسامبر ۱۹۹۳ میلادی در چهل و هشتمین اجلاس خود طی مصوبه ۴۳۲/۴۸، روز سوم ماه مه هر سال را به‌عنوان «روز جهانی آزادی مطبوعات» اعلام کرد.
در روز جهانی مطبوعات دلم می‌خواهد یک نفر پاسخ دهد. سوال اصلی این است که مطبوعات را به عنوان بنگاه‌های تولید فرهنگ می‌شناسید؟ سهم مطبوعات از فرهنگ ما چیست؟

🔹البته با نگاهی به یارانه‌هایی که هرسال برای مطبوعات تصویب می‌شود و تخصیص پیدا نمی‌کند کاملا مشخص است . در بودجه سال گذشته از 125 میلیارد تومانی که برای مطبوعات تصویب شد می‌گویند حتی 40 درصد نیز تخصیص پیدا نکرد. این مشت نشانه خروارهاست .

🔹اگر مبدا یک سال مطبوعاتی را همین روز 14 اردیبهشت که روز جهانی آزادی مطبوعات نامگذاری شده است در نظر بگیریم، در سال مطبوعاتی گذشته اتفاقات عجیبی را پشت سر گذاشتیم.

🔹یکی از مهمترین آنها فساد در کاغذ مطبوعات بود که بخشی از دلارهای 4200 تومانی که برای واردات کاغذ تخصیص یافته بود توسط افرادی دریافت شده و کاغذی وارد نشده است که به لطف سازمان بازرسی تعدادی از مفسدین و ناایمن‌کنندگان بازار کاغذ دستگیر شدند و البته از روند پرونده آنان خبری به مطبوعات نرسیده است. شرکت کاغذ مازندران هم که یکی از تامین‌کنندگان کاغذ مطبوعات است گزارشی برای تامین کاغذ مطبوعات نداده است.

🔹کرونا آخرین اتفاق این سال بود . انگار آمده بود که تیر خلاص را به مطبوعات بزند . گروهی که از روزنامه داری و روزنامه نگاری فقط نام مدیر مسئول و صاحب امتیاز را یدک می‌کشند و هیچ عِرقی به این صنف و حرفه ندارند از این فرصت استفاده کرده و به طور خودسرانه نامه نگاری کرده بودند که مطبوعات را در وضعیت قرمز کرونا تعطیل کنید . از این کلام شرم دارم. هرچه باشد اینها هم صنفی‌های ما هستند و به اصطلاح همه باهم عدد مطبوعات را رقم زده ایم.

🔹اما مطبوعاتی‌های اصیل درتمام این مدت با هر مشکلی ساختند و ایستادند. چون می‌دانستند مطبوعات مامن مردم در شرایط سخت روزگارهستند. در روزهایی که اخبار ضد و نقیض از کرونا در فضای مجازی منتشر می‌شد ، بسیاری از مردم به رسانه‌های داخلی و سایت روزنامه‌ها و حتی صفحات آنها در فضای مجازی پناه می‌بردند تا از اخبار درست مطلع شوند.

🔹جا داشت تا مدیریت بهتری برای مطبوعات در این شرایط وجود می‌داشت تا مردم بهره بهتری از آن ببرند . بهرحال کرونا هم نتوانست مطبوعات را در ایران به کام مرگ بکشاند. اما آنچه برای همه ما روشن است اینکه : مطبوعات دیگر مانند سابق برای مردم مطبوع و گوارا نیست و این گناه مردم نیست . گناه مطبوعات هم نیست .

🔹باید اتفاق جدیدی رخ دهد. همانکه در اقصی نقاط جهان رخ داده و روزنامه‌های مردم ژاپن که سرآمد رشد تکنولوژی و توسعه در جهان هستند ،هنوز تیراژ ده میلیونی و بیشتر دارند. مجله‌های اروپایی نیز از تیراژ نیفتاده اند. آنها تحول دیجیتال را پذیرفته اند و مطبوعات شان را همراه با رشد علم و تکنولوژی حفظ کرده و توسعه داده اند. اما انگار اینجا هنوز مطبوعات تولید کننده محسوب نمی‌شوند .

🔹اول تکلیف مارا روشن کنید دقیقا
چه کاره ایم؟ واحد خدماتی است که باید از دولت یارانه بگیرد یا واحد تولیدی است که باید سرمایه گذاری کند و تسهیلات برای توسعه و رونق تولیداتش دریافت کند؟