اعلام موضع معاون مطبوعاتی درباره رقابت نشریات دولتی و خصوصی ، بازی ای که نتیجه‌اش از قبل مشخص است!
رقابت میان نشریات خصوصی و دولتی که اغلب از سوی مدیران مسوول رسانه‌های خصوصی «نابرابر» عنوان می‌شود، از مهمترین دغدغه‌های رسانه‌های مکتوب ماست.
برخی از اهالی رسانه و به ویژه مدیرمسوولان نشریات خصوصی بر این باورند که مقایسه عملکرد رسانه‌های بخش خصوصی و دولتی از پایه امری نادرست است؛ چراکه عملاً نشریات خصوصی توان رقابت با نشریات دولتی را ندارند و در نهایت رقابتی ناعادلانه و نابرابر را در این حوزه موجب می‌شود. این موضوع توسط برخی از مدیران مسوول نشریات، در گفت‌وگوهایی مجزا با خبرنگار ایسنا عنوان شده است.
اما در پی صحبت‌های روز گذشته محمد علی نجفی (شهردار تهران) که گمانه‌زنی‌هایی را برای تعطیلی برخی از نشریات این موسسه موجب شد، حسین انتظامی، معاون امور مطبوعاتی وزارت ارشاد در توییتر خود این تصمیم شهرداری را تحسین‌برانگیز برشمرد و نوشت:
«تصمیم شهرداری در تعطیلی اکثر مجلات همشهری، تحسین‌برانگیز است. رقابت غیرخصوصی‌ها با بخش خصوصی، مغایر عدالت رسانه‌ای و اقتصاد مقاومتی است. با امید به تسری در بخش‌های دیگر همشهری مثل آنلاین، استان‌ها و غیره یا در بخش‌های آزادی اطلاعات شهرداری یا اطلاع‌رسانی یا واگذاری مجله به بخش خصوصی یا…»
او همچنین نوشت «دولت هر جا که بخش خصوصی موفق وجود دارد نباید با دمپینگ و به هم ریختن تعادل و منایبات وارد شود. مجلات اندیشه‌ای شاید توجیه داشته باشد ولی عمومی‌ها اصلا».
به نظر می‌رسد با حمایت «کلامی» معاون امور مطبوعات از نشریات خصوصی، شاید بتوان با امیدواری به عملیاتی شدن این رویکرد، آینده روشن‌تری را برای برابر شدن رقابت میان نشریات دولتی و خصوصی در سال‌های آتی متصور شد.
پیشتر مدیران مسوول برخی از رسانه‌های مکتوب نیز در گفت‌وگوهایی مفصل با ایسنا به اظهار نظر درباره رقابت رسانه‌های بخش خصوصی و دولتی پرداخته بودند که در این میان نظر مرحوم علی معلم قابل توجه است.
زنده‌یاد علی معلم، مدیر مسوول سابق مجله «دنیای تصویر» در این باره به ایسنا گفته بود: «به طور کلی در دنیا نشریات دولتی وجود ندارد؛ این مساله شاید جزو عجایب کشور ما باشد که مراکز دولتی نشریه(ماهنامه، هفته‌نامه، روزنامه و…) تولید می‌کنند؛ چراکه اساساً در دنیا چیزی به اسم تولید محتوای فرهنگی، مستقیم از سوی دولت مگر در کشورهای کمونیستی سابقه ندارد، یعنی جایی که اقتصاد به صورت کامل در اختیار دولت بود و عموماً نشریات و خبرگزاری‌ها توسط نهادهای دولت تولید یا اداره می‌شدند که نتیجه آن نوع نگاه به فرهنگ را همه دیدند؛ این تئوری سه دهه است که با شکست مواجه شده و دلیل اصلی این شکست این است که دولت هیچ‌گونه وکالت فرهنگی از سمت مردم ندارد.»
«فرهنگ یک امر جاری میان مردم است و تولید کتاب، فرهنگ، نشریه و سینما در اغلب کشورها بر عهده بخش خصوصی است؛ البته اینکه دولت به توسعه زیرساخت‌های مراکز فرهنگی و هنری کمک کند، در همه‌ی دنیا وجود دارد؛ بدین معنی که دولت از بودجه‌های دولتی برای توسعه فرهنگ مطالعه، سینما و… استفاده کند. آن چیزی که از پایه در کشور ما غلط بوده، این است که نهادهای دولتی نباید تصدی‌گر امور فرهنگی باشند. در حوزه‌های سیاسی ما مردم را صاحب رأی و اقتدار می‌بینیم؛ اما در حوزه فرهنگی به مردم احترام نمی‌گذاریم؛ فیلم مورد پسند مردم، مبتذل قلمداد می‌شود در حالی که این مردم، همان مردم هستند. چطور تشخیص سیاسی و مشارکتشان در نهادهای اجتماعی یا جنگ امر پذیرفتنی است، ولی اگر همان مردم از نشریه‌ای استقبال کنند، آن نشریه سطح پایین است؟»
منصور مظفری، مدیر مسوول روزنامه «آفتاب یزد» با بیان اینکه اغلب روزنامه‌های خصوصی دغدغه‌های مردمی دارند، خاطرنشان کرد: از آنجا که رسانه‌های خصوصی از رانت دولتی برخوردار نیستند از سر اجبار هم که شده، باید به مشکلات و دغدغه‌های مردم بپردازند و صدای جامعه را به گوش مسوولان برسانند. رسانه‌های بخش خصوصی دنبال مخاطب هستند چرا که هزینه چاپ آن‌ها از طریق همین مخاطبان پرداخت می‌شود.
او که معتقد است مردم از برخی از روزنامه‌های دولتی رویگردان هستند، در این باره یادآور شد: همان طور که شاهدیم مردم این روزها از برخی از روزنامه‌های دولتی رویگردان شده‌اند چرا که آن‌ها دچار روزمرگی و مجیزگویی شده‌اند. . روزنامه‌های دولتی اصلاً نیازی به کارهای خلاقانه ندارند، چرا که از لحاظ مالی تأمین هستند و نیازی به مخاطب ندارند. برای همین هم معتقدم در زمینه ارتباط با مخاطب روزنامه‌های خصوصی شرایط بهتری دارند.
همچنین منصور قنواتی، مدیر مسوول روزنامه «بهار» در این باره معتقد است که «رقابت میان روزنامه‌های دولتی و خصوصی همانند رقابت میان تیم ملی فوتبال ایران با تیم فوتبال یک محله است. نتیجه این بازی کاملاً از پیش مشخص است. یکی از دلایلی که باعث ایجاد بحران‌های عجیب و غریب در فضای مطبوعات شده، همین رقابت نابرابر است. به ندرت می‌توانیم در دنیا این چنین وضعیتی که در کشور ما وجود دارد را پیدا کنیم؛ اینکه برخی از وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی یا وابسته به نظام این حجم گسترده سرمایه‌گذاری روی برخی رسانه‌ها را داشته باشند؛ البته نتیجه این کار هم از نظر بنده که ۲۵ سال در این عرصه حضور دارم و از معدود مدیران رسانه‌ای هستم که با قلم خودم به این جایگاه رسیدم، فقط و فقط رویگردانی مردم است. این موضوع را هم بارها با برخی از مسوولان وزارت ارشاد مطرح کرده‌ام که این کاسه چه کنم چه کنم که دستتان گرفته‌اید و می‌گویید چرا تیراژ مطبوعات ما پایین است، در واقع ریشه در عملکرد مسوولین رده بالای مملکتی دارد.»
او اظهار کرد: وقتی ارگان‌هایی مثل شهرداری‌ها که بدون توجه به رضایت مردم روزنامه منتشر می‌کنند، آیا به این موضع توجه می‌شود که من شهروند از این موضوع راضی هستم؟ روزنامه‌هایی که در واقع بولتن خبری هستند و برای درآمدزایی منتشر می‌شوند.
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
