واقع بین باشیم

سیامک رحمانی / روزنامه نگار

درباره انتشار آگهی روی جلد روزنامه‌ها باید بگویم:
با این که انتقادات مطرح شده از نگاه تئوریک نادرست نیست، به نظر می‌رسد کسانی این مطالب را مطرح می‌کنند که کمترین آشنایی با وضعیت اقتصادی مطبوعات و سازوکار آن ندارند.

این روزها قریب به اتفاق روزنامه‌ها با تنفس مصنوعی و با کمک یارانه و درآمدهای جنبی به بقای خود ادامه می‌دهند. اگرچه به این یارانه‌ها و روش‌ها انتقادات جدی وارد است -و شخصا از مخالفان جدی شکل کنونی پرداخت یارانه هستم- اما تصور این که روزنامه‌ها بتوانند از درآمد آگهی چشم‌پوشی کنند، حتی اگر قرار باشد روی جلد روزنامه چاپ شود، غیرواقع‌بینانه است.

بسیاری از همکاران ما با حداقلی‌ترین حقوق‌ها به کار خود ادامه می‌دهند. حقوق‌هایی که اغلب بدون نظم و با اما و اگرهای غم‌انگیز پرداخت می‌شود. وضعیت بیمه همکاران با پرسش مواجه است و با توجه به تصویب افزایش حقوق‌ها در سال 1400، بعید نیست که باز هم در هفته‌ها و ماه‌های پیش رو با تعدیل و بیکاری بخش دیگری از مطبوعاتی‌ها مواجه باشیم. واقعیت تلخی که در سال‌های اخیر بسیاری از دوستان ما را خانه‌شین کرده است.

در همین احوال ناخوش، این که انتظار داشته باشیم روزنامه‌ها از درآمد ناچیز آگهی هم بگذرند، اگر ناشی از سوء‌نیت نباشد، قطعا به دلیل بی‌خبری از شرایط مالی نشریات است. عزیزانی که به نام اخلاق روزنامه‌نگاری و حرفه‌ای‌گری به دنبال کسب اعتبار شخصی هستند، بهتر است کمی به دور و بر خود نگاه کنند و ببینند کجا زندگی می‌کنند.
هر کدام از ما اگر چشم به حقوق آخر ماه روزنامه‌نگاری داشته باشیم یا مجبور باشیم دستمزد ناچیز چند روزنامه‌نگار را بپردازیم، درک خواهیم کرد که مدیران مطبوعات –حداقل آنها که مسئولانه پای این کار ایستاده‌اند- تا کجا ممکن است کوتاه بیایند و برای چرخاندن چرخ مطبوعه‌شان ایده‌آل‌ها را ندیده بگیرند. در این عرصه، چاپ آگهی، آن هم به شکل عیان، وجدان هیچکس را نخواهد آزرد.
این را همه ما که صدایمان از جای گرم درنمی‌آید از عمق جان درک می‌کنیم.