جز احسنت از ایشان نشد بهره‌ام/باران تبریک و چتر حمایتی که نیست

هرساله مرداد ماه که از راه می رسد پیام‌های تبریک روزخبرنگار از سوی مسئولان ارشد کشوری و استانی، داغ‌تر از مرداد، در صفحات خبرگزاری‌ها و فضای مجازی منتشر می شود.
این پیام‌ها، تقریبا مشابه و با ادبیات کلیشه‌ای، و کلیدواژه‌های” ۱۷ مرداد “، “شهید محمودصارمی”، ” ، “خبرنگار” و “رسانه” درسطح گسترده‌ای، فهرست شده و انتشار می یابد.نکته تلخ ماجرا آنجاست؛ این پیام‌ها که به همت روابط‌عمومی های تلاشگر تنظیم می شوند، برخی مسئولان و مدیران کل دوایر دولتی حتی یکبار هم آن‌ها را مرور نکرده‌اند.
ضمن قدردانی و حق‌شناسی از روابط عمومی‌های زحمتکش و مدیران محترم امضاء کننده این پیام‌ها، اثر معنوی این تبریک‌ها بر کسی پوشیده نیست اما‌ به نظر می رسد وقت آن رسیده که استانداران و مدیران از این روند تکراری عدول کرده و تکریم خبرنگاران را با رویکردی بنیادی، اثرگذار و امیدبخش پیگیری نمایند. نکوداشت سالانه‌ خبرنگاران حرفه‌ای و جربان ساز و نیز توجه ویژه به ثبات شغلی و تقویت اقتصاد اصحاب رسانه به شکل جدی و پایدار، موضوعات و مطالبات اساسی خبرنگاران است که ضرورت دارد در آستانه روزخبرنگار، در دستور کار دولت و مجلس قرار گرفته و به آن اهتمام شود‌. وگرنه وقتی برای تکریم جایگاه خبرنگاران و ارتقای شغلی و معیشت آنان، کاری زیربنایی انجام نشده، تحسین ومرحبا گفتن خشک وخالی چه سود؟!‌
که دراین راستا باید گفت؛ “جزاحسنت از ایشان نشد بهره‌ام…”
باور کنید فرهنگ‌سازی، مداومت مسئولانه در سپهر رسانه و ایفای نقش سازنده و موثر خبرنگاران و روزنامه نگاران در توسعه فرهنگی و اجتماعی، از بیهوده‌کاری برخی وزیران و مسئولان، برای کشور ارزنده‌تر و سازنده‌تر است.لذا بایسته است متولیان رسانه‌ای و فرهنگی کشور ، به حرفه شریف خبرنگاری، نگاهی ژرف و جامع الاطراف داشته باشند و با تصویب قوانین حمایتی و تامین امنیت شغلی و معیشت پایدار آنان، جامعه اطلاع رسانی را تکریم نمایند.

نگارنده پیشنهاد می کند؛ به میمنت روز خبرنگار، دولت موارد مطروحه زیر را پیگیری کرده و جامه عمل بپوشاند؛

۱) از آنجا که حرفه‌ی خبرنگاری از مشاغل سخت و زبان آور به شمار می‌آید و خبرنگاران در تمام فراز و فرودهای جامعه‌ حضوری ملموس و مخاطره آمیز دارند، دولت و مجلس باید امنیت حرفه‌ای و معیشتی آنان را به نحو جدی و قانونمند تامین کنند. چرا که این موضوع، دغدغه دائمی و نگرانی همیشگی آنان بوده است‌ لذا یک بار برای همیشه این نگرانی‌ها باید خاتمه یابد.

۲) تجربه نشان داده که رسانه‌های وابسته همواره از حمایت‌های فراگیری برخوردار بوده‌اند و بین رسانه‌های دولتی و رسانه‌های مستقل، تبعیضی فاحش حاکم بوده است. اینجاست که ضرورت دارد مجلس با مصوبه‌ای قانونی ،دولت را موظف کند با نگاهی عادلانه، همه اهالی رسانه، به یک میزان از حمایت‌های دولتیان برخوردار شوند.

۳) اطلاع رسانی شفاف و افشای جسورانه پشت پرده‌ها، هرگز به مذاق قدرت خوش نیامده است.از این رو خبرنگاران مردمی و متهور بارها باشکایت وزیران، استانداران و مدیران، یا زندانی شده‌اند و یا روزهای دلهره آوری را در راهروهای دادگاه‌ها سپری کرده‌اند. بهتراست دولت طی یک بخشنامه از مدیران خود بخواهد شکایت از خبرنگاران را پس بگیرند.تا گردش آزاد اطلاعات و اطلاع‌رسانی شفاف در جامعه، مانع رشد مفاسد مالی، اخلاقی و رانتخواری شود.

۴) مدیران و مسئولان ارشد،خبرنگاران و روزنامه نگاران را به عنوان مصداق واقعی رکن چهارم دموکراسی باور کنند. و از تمهید هر گونه محدودیت و محرومیت برای آنان قویاً پرهیز نمایند تا به یُمن اطلاع‌رسانی واقعی، توسعه فرهنگی و رسانه‌ای امکان‌پذیرشود.

۵)انتخاب خبرنگار نمونه سال در مرحله شهرستان، استان و کشوری، مطالبه‌ای مغفول است که پس از سالیان متمادی، هنوز ابتر مانده است. انتخاب خبرنگار نمونه با تعیین شاخص‌های حرفه‌ای،تجربی و علمی همانند سایر‌مشاغل( معلم نمونه، کارگر نمونه و …)‌ به تقویت انگیزه شغلی خبرنگاران ، ارتقای کیفی تولید محتواهای رسانه‌ای و رقابت سالم و سازنده بین اصحاب رسانه منجر خواهد شد.که ضرورت دارد صنوف مطبوعاتی با همکاری معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ساز وکار این مهم را تمهید و اجرایی کنند.